केहि लेख्नु छ । र तिमीले भन्यौ केहि लेख । नमान्नु पनि
कसरी तिम्रो कुरा । लेख्न बसेको एक घन्टा सात मिनेट भयो ।
झ्याल खोले । पानी परिरहेको छ निरन्तर बिहान देखी नै । कुहिरो पनि हल्का छ ।
एयरपोर्ट मधुरो देखिन्छ झ्यालबाट । तल सडकमा दुई बालक फुटेको फुटबल तोड्दै तोड्दै
हिड्दै छ । निथ्रुक्क भिजेको पनि छ तीनिहरु । उताबाट ट्याक्टर
आयो । खेत जस्तै बनाएको छ सडकलाई ट्याक्टरले । बालकहरु घरेलु लघु उधमीको
कार्यालयको आँगनको डिलमा उभिए । ट्याक्टर गयो धुँवा उडाउँडै । पहेँलो रङ्गको एउटा
कुकुर दगुर्दै आयो । बिजुलिको पोल सुँघियो अनि खुट्टा उचाल्यो तुरुन्तै अगाडी पनि
बढीहाल्यो । फापरको साग बोकेर डोकोमा एक जना दिदी आइन् । मेरो घरबेटिले तीन मुठा
किनिन् । घर पछडिबाट जोडी भङ्गेरा आयो र सिप विकास कार्यलयको स्याउको रुखमा बस्यो । मोबाइलमा एक युवती ‘हेलो, हेलो’ भन्दै त्यै सडक हिडिन् । प्याजी रङ्गको छाता ओढेकीले
अनुहार देखिएन । सुर्य नेपाल लेखिएको टि सर्ट लगाएका २ महिला र १ केटो
रुझ्दै त्यै पानीमा हतारमा देखे । स्काइपमा कोही आएको सिग्नलले मेरो आखा मोडियो
ल्यापटप तिर ।
ए, तिमी पो रै छौ । ‘सरी’ है मैले इग्नोर
गरे तिमीलाई अहिले । किनकी मलाई थाहा छ ,तिमी सोध्छौ के लेख्यौ ? अनि कै मैले लेखेकै
छैन । लेख्न पनि जान्दछु कि जान्दिन । त्यो पनि थाहा छैन । तर तिमी भन्छ्यौ - लेख ।
के लेख्छु त्यो पनि थाहा छैन । कसम तिमीले लेख भनेर मात्र लेख्न बसेको तर के को बारेमा के लेखुँ । दोधारमा छु ।
आज साँची प्लेन पो आउँछ कि आउन्न हो ? कुहिरो उघ्रेकै छैन । त्यो बालकहरु घर पुगे कि पुगेनन् ? स्कुल गए कि गएनन् ? त्यो ट्याक्टर यै बाटो फर्किन्छ कि कुन बाटो ? त्यो कुकुरले कती ओटा बिजुलीका पोलमा खुट्टा उचाले होला ? अनि मैले किन फापरको साग नकिनेको ? पैसा त थियो म सँग ,हिजोमात्र तलब आको । त्यो भङ्गेरा र भङ्गेरी के अझै त्यै स्याउको रुखमा बसिरहेको होला
त ? अनि ती युवती को सँग बोलेकी होलिन् ? ब्वाइफ्रेन्ड
सँग होली कि ? सुर्य नेपालका ती सदस्यहरु पानीमा किन कता हिडेका रैछन ? ओहो ! म त के के पो सम्झिरा रैछु । हत्तेरी ! कसरी के लेखुँ ? फेरी तिम्रो फोन आउन बेर लाग्दैन ।
उ बजी त हाल्यो मोबाईलमा गुलाम अलि- “गाजलु ती ठुला
ठुला आँखा”,
मेरो रिङ्गटोन । तिम्रै रैछ फोन । माफ गर । मैले फोन काटे । आखिर तिमी त्यै सोध्छौ । अनि मैले कै लेखेकै छैन । म के गरुँ ? बेपतामा, ल लेख्छु भनी हाले । अहिले सास बढेर आयो मेरो ।
बेपत्तामा मैले किन झ्याल खोले ? त्यो एयरपोर्ट्, त्यो बालक, त्यो ट्याक्टर, त्यो साग, त्यो जोडी
भङ्गेरा, त्यो युवती, त्यो रुख, त्यो टि सर्ट, त्यो सडक मैले
किन देखे होला ? मलाई त लेख्नु पो छ त ! किन
मेरो मन यसरी बाहिरको पानी सँग खेलेको होला ? मैले त तिमीलाई कै लेख्छु
पो भनेको थिए । तर हेर न के लेखुँ क लेखुँ भैराछ मलाई ।
महत दाईले खाना खान बोलाउँदै हुनुहुन्छ उता किचेनबाट । अफिस पनि पुग्नुछ फेरि टाइममा नै । अफिसमा म एक्लै हो अचेल । काम धेरै नै छ । तसर्थ मैले कै लेखिन है अहिले । तर लेख्छ जरुर र सायद तिम्रै बारेमा लेख्छु ।
अनि यो झ्याल ? झ्याल खुल्लै होस् अहिले । म यहिँ नै हुनेछु भरै ।
२०७०।०५।०१ जुम्ला
No comments:
Post a Comment