कविता - मेरो रङ

मलाई रङ दल्ने कोसिस नगर्नु

तिमीजस्तो म छेपारो रङ होइन

म झण्डाहरुको रङ पनि होइन

म मनोवादहरुको रङ झन होइन

म उमेरको मात्र पनि रङ होइन

म छालाको रङ त हुदै होइन

म त बलिदानी रङ हुँ

नपत्याए नियाल्नु मेरो आँखामा

देख्नेछौ मेरो पुर्खाहरुको वीरता छमछम नाचीरहेको

म त गहुँगोरो रैथाने रङ हुँ

नपत्याए छाम्नु मेरो हत्केला

भेट्नेछौ ढुगां फुटाउदाको पसिनाको तातो झुप्पा

म त माटो रङ हुँ

नपत्याए हेर्नु मेरो पाइताला

देख्नेछौ चिराहरुमा आदिम इतिहास

म त पानी रङ हुँ

रगांउन पनि

पखाल्न पनि सक्ने

नपत्याए चोभलिनु मभित्र एकपटक

था’पाउनेछौ तिमिले आफ्नो रङ

म त ऐना रङ हुँ

देखिन र देखाउन सक्ने

नपत्याए उभिनु मेरो सामूने

परिचित हुनेछौ तिमी आफ्नै अनुहारसित

म त आगो रङ हुँ

उज्यालो दिन सक्ने

र जलाउन पनि सक्ने

नपत्याए छुनु मलाई एकपटक

बन्नेछौ खरानी र जोखिनेछौ आफनै तौलमा

हो मलाई रङ दल्ने कोसिस नगर्नु

र अब मलाई

गुराँसको रङले मात्र बाँच्न पुग्दैन

सगरमाथाको रङले मात्र हाँस्न पुग्दैन

पृथ्वीनारायणको रङमा मात्र रम्दिन अब म

सिम्रीकको रङमा मात्र अडिदैन मेरो निधार

मन्दिरको रङले मात्र पूरा गर्दैन मेरो सपना

राजकिय रङले मात्र समेट्दैन मेरो कहानी

मेरो त आफ्नै रङ छ

म त मौलिक रङ हुँ आफैं

प्राकृतिक रङ - आदिवासी रङ ।

                                                alagabhiyan.blogspot.com मा प्रकाशित